Все новости

Маляўнічая прырода разам з транспартнай даступнасцю – блізкасць да аўтадарогі М7, якая злучае Мінск і Ашмяны, а таксама чыгунка – прыцягваюць дачнікаў, якія шукаюць адасобленае месца ўдалечыні ад гарадской мітусні.

Галіна Макей, карэнная жыхарка гэтай вёскі, з дзяцінства ведае кожны куток і кожную сцяжынку Пераходаў. Яе сэрца напоўнена любоўю да роднай вёскі і яе жыхароў.

У школе Галіна Уладзіславаўна вылучалася сярод вучняў сваёй стараннасцю. З самага першага дня вучобы яна праяўляла імкненне да ведаў, а кожны новы прадмет выклікаў у дзяўчынкі шчырую цікавасць. Настаўнікі не раз адзначалі, што яна была сапраўдным прыкладам для сваіх аднакласнікаў.

Галіна Уладзіславаўна выйшла замуж у васемнаццацігадовым узросце. Для яе гэты крок не быў страшным, хутчэй, гэта быў пачатак новага жыцця, поўнага спадзяванняў і чаканняў. Яна заўсёды марыла пра сям’ю. Часлаў Уладзіслававіч, яе муж, з’яўляецца не толькі партнёрам па жыцці, але і верным сябрам. Жанчына заўсёды лічыла, што найважнейшымі складнікамі моцных адносін з’яўляюцца не толькі каханне і давер, але і ўменне слухаць адно аднаго. Магчыма, у гэтым і ёсць сакрэт іх 44-гадовага сямейнага жыцця. Разам выхавалі траіх дзяцей, кожны з якіх стаў для іх крыніцай радасці і гонару. Бацькі стараліся прывіць ім лепшыя якасці: дабрыню, настойлівасць, імкненне да ведаў і пашану да працы.

Апошнія гады Галіна Макей з’яўляецца старастай Пераходаў, і гэтае званне нясе з гонарам. Імкнучыся зрабіць жыццё ў вёсцы лепшым, яна дапамагае разам вырашаць розныя пытанні, з якімі да яе звяртаюцца мясцовыя жыхары. Галіна Уладзіславаўна разумее, што ўзаемадапамога і падтрымка становяцца асновай для стварэння камфортнай і сяброўскай атмасферы паміж суседзямі. З кожным годам, нягледзячы на змены, якія прыносіць час, Галіна Макей застаецца вернай сваёй вёсцы, шчыра верыць у яе лепшую будучыню. Жанчына з задавальненнем дзеліцца гісторыямі пра тое, як вёска мянялася з часам, расказваючы пра дружных суседзяў, пра тое, як разам святкавалі народныя святы, дапамагалі адно аднаму ў цяжкія хвіліны.

Сяргей ЮРЭВІЧ

Фота аўтара