Каваль куе, а жалеза пяе: нарыс пра Анатоля Вяршковіча
... работ будавалі асобнае памяшканне - кузню, у якой былі горн і неабходныя кавальскія інструменты.
З глыбокай павагай адносіліся да каваля людзі, лічылі яго волатам, у якога рукі ў золаце. Гледзячы на вырабы, якія па-майстэрску стварае Анатоль Вяршковіч, разумееш, што народ не памыляўся,...
Фотавыстава Сяргея Плыткевіча адкрылася ў Смаргонскім гісторыка-краязнаўчым музеі
... дэльтаплана, добра відаць, што спрытная Прыпяць захавала дагістарычны круты нораў да нашых дзён. Яе разлівы трымаюцца часам да сярэдзіны лета, людзі вымушаны перасоўвацца ад хаты да хаты на лодках. Чым не Венецыя?”
Межы легендарнага мора Герадота былі нашмат шырэйшыя за тэрыторыю ...
Куклы на "Казюках". Как для Светланы Косенко работы из натуральных материалов стали путёвкой в бизнес
У Светланы всегда множество идей: кого еще сшить. Единственное, что останавливает, как она сама говорит, в сутках всего 24 часа и у нее только две руки. Но ее коллекция текстильных кукол – это десятки разных образов: совсем простые свинки и котята, пропитанные кофе, слоны и котики в цветочек и клетку, милые непонятные существа с сердечками, девчушки в самых разных образах от национального костюма до хиппи, шерстяные медведи, изящные балерины…
Вся эта большая кукольная семья на днях впервые побывала...
Дачка і маці – зерне і ралля…
Кім у будучым можа стаць дзіця, калі яго выхоўвае культработнік, калі яно ў Доме культуры праводзіць практычна ўвесь свой вольны час, а на сцэне выступае з пяці гадоў? Гэта не прыдуманы герой майго рамана. Менавіта так расказала пра сваё дзяцінства Вікторыя Камінская – загадчыца аддзела культурна-асветніцкай работы раённага Цэнтра культуры, прыгожая вядучая большасці смаргонскіх святаў, якая
Вікторыя КАМІНСКАЯ і Жанна БАРТОШ.
“Кірыл яшчэ не вельмі добра размаўляе, затое цудоўна адчувае музыку...
Асноўныя нашы намаганні - каб дзеці адчувалі сябе камфортна і дома, і ў школе, і ў вольны час з сябрамі
Калісьці трапіць у кабінет сацыёлага баяўся кожны школьнік. Выклік мог азначаць толькі адно: дзесьці ты ўжо правініўся, і гэта не засталося незаўважаным. Сёння дзеці не толькі не баяцца супрацоўнікаў сацыяльна-педагагічнай і псіхалагічнай службы, але і самі гатовы прыйсці да іх па дапамогу. Пра работу сацыяльнага педагога і педагога-псіхолага расказалі супрацоўнікі школы №5 Людміла Пракопенка і Марына Лапыцька
“Асноўныя нашы намаганні накіраваны, каб дзеці адчувалі сябе камфортна і дома, і ў школе...
Калі ты бачыш паштальёна - глядзіш з надзеяй на яго...
... чарзе аддае на пошце аператару. Ён апячатвае пасылку (без узважвання) і адпраўляе яе да месца прызначэння.
Дастаўляе пошта і тавары, якія людзі купляюць у інтэрнэт-магазінах. Вага паштовых адпраўленняў – 30 і больш кілаграмаў. Гэта могуць быць будаўнічыя матэрыялы, садовы інвентар,...
Картофель ветеранам Великой Отечественной войны
Ветеран Великой Отечественной войны Геннадий НОВИК попросил, чтобы ребята занесли мешок картофеля в погреб.
27 сентября специалисты учреждения УТЦСОН «Тёплый дом» совместно с волонтерами из числа учащихся Сморгонского государственного политехнического профессионального лицея развезли картофель ветеранам Великой Отечественной войн
ы. Каждый ветеран получил по 100 кг клубней. Картофель предоставил филиал «Жодишки» УПП «Сморгонский ко
мбинат хлебопродуктов».
Информация и фото предоставлены УТЦСОН «Тёплый...
Если отмотать плёнку времени на 30 лет назад
Если отмотать плёнку времени на 30 лет назад, то этих пятерых, улыбающихся на фотографии женщин мы бы вряд ли увидели стоящими на ступеньках заводской столовой Сморгонского КХП. Скорее всего, мастер погрузочно-разгрузочных работ Галина Михно давала бы указания водителю, который привёз очередную партию зерна, а мастер комбицеха Лидия Сосно решала бы свои производственные вопросы и следила за работой дозаторщицы Елены Усаевич, аппаратчицы Зинаиды Счастной и сепараторщицы Марии Дривень. Это был бы обычный...
Людзі Смаргоншчыны: Пётр Шчасны
Яшчэ школьнікам Пётр Шчасны асабіста пазнаёміўся з цяжкай калгаснай працай. Не было ў тыя часы заведзена, каб працавалі ў сям’і толькі бацькі. Вось хлопец і бег пасля школы, у выхадныя, каб дапамагчы бацьку пасвіць жывёлу, трошкі палегчыць працоўны дзень маме, якая была даяркай. А пасля арміі стаў у калгасе паўнапраўным работнікам на падвозе кармоў.
З 75 гадоў свайго жыцця ферме Пётр Пятровіч аддаў 48, нават на пенсіі яшчэ сем гадоў працаваў. Прызнаецца, нялёгка было і на падвозе кармоў, і на адкорме...
по релевантности по дате