Станіслаў Васілеўскі – яркі прадстаўнік прафесіі чыгуначнікаў, чалавек, чыё жыццё і лёс звязаны з рэйкамі і паравозамі. Ён нарадзіўся ў невялікай вёсцы Пераходы Крэўскага сельсавета, тут сустрэў сваю будучую жонку Станіславу Васільеўну. У гэтым жа месцы яны пабудавалі свой дом.
Чалавек з асірацелым сэрцам
Общество
21.12.2024
З дзяцінства Станіслаў Восіпавіч марыў аб чыгунцы. Пасля заканчэння школы ён адвучыўся на паравознага слесара. Працавітасць і мэтанакіраванасць мужчыны не засталіся незаўважанымі, і неўзабаве яго перавялі памочнікам машыніста. Гэта прафесія мела на ўвазе не толькі кіраўніцтва лакаматывам, але і кантроль за ўсім паравозным саставам, што патрабавала высокай адказнасці і ўважлівасці да ўсіх працэсаў у цягніку.
Пасля некалькіх гадоў працы Станіслава Васілеўскага ў канцы 50-х гадоў прызвалі ў войска. Служба праходзіла на Курыльскіх астравах, дзе ён стаў часткай берагавой аховы. Зазначым, што ён аказаўся адзіным прадстаўніком Маладзечанскай вобласці (у той час Смаргонскі раён уваходзіў у склад вобласці з цэнтрам у Маладзечна) сярод сваіх таварышаў па службе. Амаль чатыры гады арміі ў такім выдаленым і суровым месцы пакінула ў памяці мужчыны мноства незабыўных момантаў. Станіслаў Восіпавіч успамінае, як у зімовыя маразы валасы салдат прымярзалі да брызентавых палатак, у якіх ім даводзілася начаваць. Нягледзячы на цяжкасці таго часу, армію наш суразмоўца ўспамінае з цеплынёй, таму што дзякуючы гэтаму ён стаў дужым і справядлівым чалавекам, здольным спраўляцца з любымі выпрабаваннямі.
Вярнуўшыся дадому пасля службы, Станіслаў Васілеўскі ажаніўся са сваёй каханай Станіславай Васільеўнай. Разам яны пабудавалі дом. У іх сям'і нарадзіліся двое дзяцей, якіх выхавалі ў каханні і клопаце, перадаючы ім свае лепшыя якасці. На жаль, месяц таму сэрца Станіслава Восіпавіча асірацела – яго жонка пайшла з жыцця, пакінуўшы глыбокі смутак і пустату. Цяпер ён працягвае жыць, арыентуючыся на памяць аб ёй і дзяцей, якія сталі яго гонарам і апорай.
Сяргей ЮРЭВІЧ
Фота аўтара
