Людзі Смаргоншчыны: Аляксандр Вярсоцкі


Все новости


Людзі Смаргоншчыны: Аляксандр Вярсоцкі

Сувязь з малой радзімай і яе кожнай драбніцай чалавек праносіць праз усё жыццё. Ціхімі цёплымі ўспамінамі тояцца ў сэрцы кожнага з нас перажытыя на малой радзіме моманты. Час ад часу яны нас цешаць і саграваюць, а бывае, што менавіта ў іх мы знаходзім адказы на жыццёвыя пытанні, будуем свае падмуркі для новых пачынанняў.

Начальніка галоўнага ўпраўлення ідэалагічнай работы і па справах моладзі Гродзенскага аблвыканкама Аляксандра Вярсоцкага сваім земляком лічаць і смаргонцы, і ашмянцы. І ён поўнасцю зга джаецца з гэтым, бо і Смаргоншчына, і Ашмяншчына для яго – малая радзіма. На Ашмяншчыне, у вёсцы Куцэвічы, ён нарадзіўся. Менавіта тут прайшлі яго раннія дзіцячыя гады. Тут быў і першы ўрок, і першы званок, і першая настаўніца.

Пазней сям’я пераехала на радзіму маці – у Залессе. Тут дзяцінства змянілася юнацтвам. З Залессем таксама звязаны і першае школьнае сяброўства, і першы недавучаны ўрок. Хаця, на самой справе, наконт нявывучаных урокаў ёсць вялікія сумненні. Саша Вярсоцкі быў прыкладным вучнем. Ён любіў абагачаць свае веды ў розных дысцыплінах. Біялогія, геаграфія, гісторыя… Яму амаль усё было цікава. Кнігі раскрывалі перад ім новы свет, яны былі крыніцай не толькі ведаў, але і жыццёвай мудрасці.

Нелюбімыя дысцыпліны ў хлопчыка відавочна былі. Але не выканаць хатняе заданне альбо спазніцца на ўрок ці прагуляць яго Аляксандр Вярсоцкі таксама не мог.

IMG_8634.JPG

Дырэктар Залескай школы Пётр РАБЦАЎ узнагароджвае выпускніка школы Аляксандра ВЯРСОЦКАГА


Сёння ён тлумачыць гэта так: “Усе настаўнікі, якія вучылі нас у школе, былі мясцовыя, залескія. Вёска жыла як адна вялікая дружная сям’я. Са сваімі педагогамі мы сутыкаліся не толькі ў школе, але і за яе межамі. Таму не маглі дазволіць сабе дрэнна вучыцца. Вельмі со рамна б было пасля сустракацца з імі на вуліцы”. Безумоўна, што добра вучыліся не ўсе залескія школьнікі, але не ўсе ж і ўсведамлялі гэту ісціну паважных адносін да дарослых. А для Аляксандра Людвігавіча многія настаўнікі сталі прыкладам на ўсё жыццё. Хаця падчас вучобы ў школе ён не марыў быць настаўнікам. Хлопчыка прыцягваў спорт. Яму падабаліся самба, бег на розныя адлегласці, але найбольш вабіў футбол. З гэтым відам спорту звязаны многія, нават гарэзлівыя, успаміны. Хлопчыкі любілі паганяць мяч на вольнай пляцоўцы, што знаходзілася недалёка ад вясковых хат. Юныя футбалісты збілі вароты з бярвенняў, але незадаволеныя шумам ля дома жыхары разабралі іх. Гэта не спыніла дзяцей – яны збілі новыя, але і яны не доўга стаялі на полі. Аляксандр Вярсоцкі расказвае, што за сезон неаднойчы прыходзілася рабіць вароты зноўку і зноўку.

Футбол на ўсё жыццё застаўся для Аляксандра Людвігавіча важнейшым захапленнем. А вось у якасці прафесіі выпускніком Залескай школы была абрана педагагічная дзейнасць. Аляксандр Вярсоцкі скончыў педуніверсітэт. Вучыўся на стацыянарным аддзяленні, але гэта не мяшала яму сумяшчаць вучобу з працай. Маці Ірына Дзянісаўна адзначае, што сын заўсёды адрозніваўся высокай арганізаванасцю і адказнасцю. У мітуслівыя студэнцкія гады хапала часу і на вучобу, і на працу, і на асабістае жыццё. Менавіта ў студэнцкія гады Аляксандр Людвігавіч сустрэў сваю другую палавінку.

Працоўны шлях на Смаргоншчыне Аляксандр Вярсоцкі пачынаў з настаўніцтва, пасля быў прызначаны дырэктарам школы, а пазней – намеснікам старшыні райвыканкама. Працоўная дзейнасць Аляксандра Людвігавіча на Смаргоншчыне не вымяраецца дзесяцігоддзямі, але і за адносна непрацяглы час яму ўдалося зрабіць тое, што, трэба думаць, застанецца ў гісторыі. Менавіта па яго ініцыятыве і пад пільным кіраўніцтвам на Смаргоншчыне былі распачаты і рэалізаваны такія праекты, як рэстаўрацыя сядзібы М. К. Агінскага і Крэўскага замка, усталяванне ў гарадскім парку скульптурнай кампазіцыі “Мядзведжая акадэмія”. Кожнае з гэтых знакавых месцаў сёння па праву лічыцца жамчужынамі нашага раёна. Хаця пра свой асабісты ўклад Аляксандр Вярсоцкі выказваецца стрымана і сціпла. Ён падкрэслівае, што ўсё, што ўдалося рэалізаваць, – гэта агульная заслуга тых людзей, якія былі аб’яднаны агульнай ідэяй.

Сёння наш зямляк Аляксандр Вярсоцкі жыве і працуе ў Гродне. Але жыццё нярэдка дорыць яму пуцёўкі ў розныя раёны нашай вобласці. 

версоцкий 2.jpg

Безумоўна, што для начальніка галоўнага ўпраўлення ідэалагічнай работы і па справах моладзі самыя прыемныя рабочыя візіты на малую радзіму. Яго бацькі і сёння жывуць у Залессі. Тут жа знаходзіцца і невялічкая бабуліна хата, якая нагадвае лепшыя дзіцячыя ўспаміны: водар пульхных бліноў і смак варэнікаў з чарніцамі. Дзяцінства, такое далёкае, і такое блізкае, жыве ў віхлявых сцежках, у стромкіх дахах дамоў і працяжных купальскіх песнях. Яно жыве таксама ў чорна-белых і бледна-каляровых фотаздымках, у крыху пажоўклых дыпломах, атрыманых на спаборніцтвах у розных відах спорту, граматах і падзячных пісьмах за поспехі ў вучобе. Гэтую каштоўную памяць маці Ірына Дзянісаўна ашчадна беражэ. Зразумела, жанчына ганарыцца сваім сынам, але яе цешаць не службовыя поспехі Аляксандра Людвігавіча, і не яго пасада.

Маці шчыра радуецца, што, нягледзячы на ўсю вірлівасць сённяшняга жыцця, яе Саша змог захаваць і памножыць у сабе якасці сціпласці і інтэлігентнасці, дабрыні і спагадлівасці. “Ні разу не было такога, каб Саша прыехаў да нас і не пацікавіўся справамі сваіх сяброў, суседзяў, школьных настаўнікаў”, - расказвае Ірына Дзянісаўна.

У народзе кажуць: пасееш звычку – пажнеш характар, пасееш характар – пажнеш лёс. Быць добрым сейбітам і руплівым жняцом Аляксандра Людвігавіча вучылі з ранняга дзяцінства. Уласным прыкладам і правільным словам бацькі прывучалі дзяцей да працы, тлумачылі галоўныя жыццёвыя ісціны, фарміравалі характар і волю. “Якія ў вас сыны?” – пытаюся ў маці Ірыны Дзянісаўны. “Самыя добрыя,” – адказвае яна. І становіцца зразумелай простая ісціна: толькі добрыя сыны сваіх бацькоў становяцца добрымі сынамі сваёй малой радзімы і ўсёй Бацькаўшчыны.

Таццяна ЧАРНЯЎСКАЯ.

Фота з сямейнага архіва сям’і Вярсоцкіх.

03.08.2019

Возврат к списку