Быць не проста сузіральнікамі нашага хуткаплыннага жыцця, а душою і сэрцам успрымаць і радасці, і беды народа, каб не паразгубляць, не параскідаць на крутых жыццёвых паваротах ні годнасці нацыі, ні гонару за яе мудрасць і святую веру ў існае. Дабрынёю свайго сэрца, шчодрасцю душы ўзбагаціць даўно анямелыя, а падчас і акамянелыя думкі, удыхнуць у іх жыццё. І аддзячыць усім і за ўсё, захаваць любоў да самых дробязных, непрыкметных з’яў і праяў прыроды. Усё заўважаць, пільна сачыць, бачыць і прадбачыць...