«Калі побач ёсць чалавек, які дзеліць тваё гора і радасць напалову, жыццё больш усміхаецца», – гэтыя словы належаць сусветна вядомай балерыне Маі Плісецкай. Гэту думку пацвярджае Таццяна АЎСЯНКІНА.
Простае шчасце людское
Общество
01.10.2024
Пра сваё жыццё жанчына расказвае, часта ўжываючы займеннік «мы», маючы на ўвазе мужа. Родам Таццяна Віктараўна з вёскі Асаны, што паблізу Крэва. Яе нарачоны Ілья – з суседняй Поўтараўшчыны. Абое выхоўваліся ў вялікіх працавітых сем’ях, дзе панавала любоў да Бога і бліжняга. «Муж старэйшы за мяне на восем гадоў. Ён першы на мяне звярнуў увагу, – кажа суразмоўца. – Мне было дваццаць, калі мы пачалі сябраваць. Кожную нядзелю паасобку прыходзілі ў Крэўскую царкву, а дадому ішлі разам. Я тады працавала ў калгасе «Кастрычніцкі», а Ілья – у суседнім, «Герой працы». Бачыліся толькі ў нядзелю. Я і не заўважыла, як стала чакаць тых нядзель. І Ілья таксама. Неўзабаве вырашылі пажаніцца».
Памяць вяртае юбілярку ў 1965 год, у прыгожы месяц май, калі маладыя людзі ў сельсавеце распісаліся, а ў чэрвені, на Троіцу, павянчаліся. «Дасць Бог і да брыльянтавага вяселля дажывём», - усміхаецца Таццяна Віктараўна.
Спачатку маладыя пасяліліся ў сям’і мужа, але неўзабаве вырашылі пераехаць у дом нявесты. «У Поўтараўшчыне нам трэба было будавацца, а ў Асанах, так атрымалася, хутка хата апусцела, мае браты і сёстры з’ехалі хто куды, – адзначыла жанчына. – Мы ўладкаваліся на мясцовую ферму і амаль трыццаць гадоў поруч адпрацавалі жывёлаводамі. Муж быў падвозчыкам, а я даглядала групу цялят. На пенсію пайшлі амаль адначасова, бо з-за цяжкіх умоў працы я мела льготу на адпачынак у пяцьдзясят гадоў».
Цяжкая фізічная праца на ферме, а дома – свая гаспадарка: дзве каровы, пяцёра свіней, свінаматкі… «А што было рабіць? – задае амаль рытарычнае пытанне субяседніца. – Дзяцей трэба на ногі ставіць, вучыць. Чатыры дачкі ў нас нарадзіліся».
Час ляціць імкліва. Выраслі дочкі, вылецелі з бацькоўскай хаты. Усе жывуць у Смаргоні. Аўсянкіны дачакаліся семярых унукаў і пяцёра праўнукаў. «У 2001 годзе я атрымала моцную траўму. Дочкі сталі гаварыць, што варта забраць нас з мужам у горад. Але ў рэшце рэшт вырашылі, што купім дом паблізу Смаргоні, пакуль удваіх, будзем жыць асобна, каб не дакучаць дзецям. Так мы апынуліся ў Васілевічах, – патлумачыла жанчына. – Нас не забываюць ні дзеці, ні ўнукі, часта прыязджаюць, дапамагаюць, падтрымліваюць. Гаспадарку, безумоўна, збылі. Толькі сабачку на пацеху трымаем.
Тое, што мы столькі разам пражылі, – гэта заслуга абодвух. У сямейным саюзе важна адно аднаму саступаць. Немагчыма доўга быць разам, калі адзін увесь час камандуе, а другі – падпарадкоўваецца».
25 верасня Таццяна Віктараўна адзначыла 80-годдзе. Час, калі можна спыніцца, ацаніць перажытае. «Няпростае маё жыццё, але, калі ўсё узважыць, то не трэба на Бога наракаць, – падвяла рыску пад гаворкай суразмоўца. – У кожнага чалавека – свае выпрабаванні, якія трэба прайсці, і свае шчаслівыя імгненні, якія варта памятаць».
Галіна АНТОНОВА
Фота Юліі БУРКО
