Сапраўдны сэнс слоў “жыццё пражыць – не поле перайсці” могуць зразумець толькі тыя, хто прайшоў вялікі шлях па бязмежных прасторах лёсу, набраў паўнюткія далоні радасці і жыццёвых нечаканасцей. Часта такія людзі зусім побач, як, напрыклад, мае дзядуля з бабуляй - яны пражылі разам шэсцьдзясят гадоў у вёсцы Пастарыні-ІІ, сярод мядовага водару верасоў, бляску знічак у начным небе, паху баравікоў на лясной сцежцы… Шэсцьдзясят гадоў таму назад, калі ўзмужнелы, статны, працавіты, прывабны хлопец Стась...