Вёска Паніжаны знаходзіцца ў чатырох кіламетрах ад аграгарадка Жодзішкі. Сёння тут пражывае каля 30 чалавек, 15 жылых хат. У вёсцы ёсць усё для паўнацэннага жыцця.
Душу грэе родная вёска і бацькоўская хата
Общество
31.03.2025
Паша Чмуневiч
– Два разы на тыдзень аўталаўка прыязджае. У школу і са школы нас дастаўляе школьны аўтобус, і, самае галоўнае, – інтэрнэт ёсць, – паведаміў сямікласнік Паша. У час канiкул хлопчык дапамагае мацi па гаспадарцы.
– У вёсцы пражывае 5 школьнікаў, а раней у кожнай хаце было па 3 і больш дзяцей, – далучаецца да нашай размовы Вячаслаў Пішчака. – Хат больш за 70 у вёсцы было. Моладзь была актыўная. Самі змайстравалі танцавальную, дзіцячую і спартыўную пляцоўкі. Вечарамі гулялі ў футбол, валейбол. Ля кожнай хаты стаяла лавачка, дзе ў нядзелю збіраліся вяскоўцы. Памятаю, як святкавалі святы, фэсты. Жылі дружна і весела. Сёння таксама падтрымліваем адно аднаго. Толькі ўжо мала засталося тых, хто тут нарадзіўся і вырас.
Сам Вячаслаў Пішчака нарадзіўся і жыве ў Паніжанах у бацькоўскай хаце. Пасля школы, атрымаўшы правы трактарыста, працаваў у калгасе. Пасля арміі хлопцу далі новую тэхніку.
Мужчына застаўся працаваць у сваёй гаспадарцы. Араў, сеяў, працаваў на нарыхтоўцы кармоў. Увесь час быў заняты працай, нават не заўважыў, як на пенсію пайшоў.
Але і цяпер Вячаслаў Браніслававіч не сядзіць склаўшы рукі. Адрамантаваў хату, добраўпарадкаваў тэрыторыю каля яе, стварыў камфорт у памяшканні. Чысціня і парадак, кожная рэч мае сваё месца. Здзіўляе кветнік каля хаты. Хутка зацвітуць цюльпаны, а затым – і іншыя кветкі.
Вячаслаў Пішчака
– Нас бацькі вучылі парадку і чысціні, быць заўсёды разам, – кажа наш суразмоўца.
Бацькоўскую навуку – трымацца разам, добра асвоіў Вячаслаў. У сям’і Марыі і Браніслава Пішчакі былі тры сыны і дзве дачкі. Сёння ўсе разляцеліся, але ж падтрымліваюць сувязь, дапамагаюць адно аднаму. Па традыцыі кожны год прыязджаюць усе ў бацькоўскаю хату на Вялікдзень.
– Збіраецца заўсёды каля 20 чалавек родных і самых блізкіх людзей. Нам усім разам вельмі цёпла ў бацькоўскай хаце, утульна, і, здаецца, што пахнуць маміны пірагі і чуецца бацькаў голас, – прызнаецца Вячаслаў Браніслававіч.
Галіна КОЗЕЛ
Фота аўтара
