Аўдыт нявестаў
І толькі скончыў галіцца, як пазванілі ў дзверы. Мужчына паглядзеў у калідор праз вочка. З другога боку ўваходных дзвярэй стаяла маладая, модна апранутая бландзінка.
- Кватэра сем? – спытала дзяўчына.
- Так, сем, - адказаў Алесь, насцярожана ўзіраючыся ў твар візіцёркі. А як распазнаў у ёй сяброўку з інтэрнэта з імем Надзейка, ледзь усміхнуўся: нячаста выпадала яму такое шчасце, каб вось так пасля завочнай перапіскі жаночы дух з’явіўся ў яго халасцяцкай бярлозе.
- Тады добры дзень, - павіталася яна і прашмыгнула ў кватэру.
Алесь не адказаў. Дзяўчына агледзелася навокал, хуценька прабеглася па пакоях і вынесла вердыкт:
- Дзвюхпакаёўка, выгоды мінімальна сціплыя, але жыць можна. Мэбля, канешне, дарэвалюцыйная. Скрозь музейныя экспанаты, - тыцкала яна пальчыкам з расфарбаваным рознакаляровымі ўзорамі манікюрам на доўгім пазногці.
Алесь разгублена глядзеў на госцю, зрэдку ківаў галавою на яе безупынны трэск.
- І ложак абавязкова двухспальны! Мы ж з табою маладыя, сімпатычныя і заслужылі права на сваё шчасце. А ты такі ж ласкавы, харошы, як і пісаў у сваіх электронных лістах! Якія словы ты мне прысвячаў! І правільна робіш, што ва ўсім з жанчынай пагаджаешся. Характар мой асаблівы, са мной не прападзеш.
- А ты адзін прапісаны? – ужо цішэй прамовіла Надзейка. Не дачакаўшыся адказу, прамовіла:
“Нічога, разбяромся”.
Алесь глядзеў на яе і разгублена маўчаў, слухаў…
- Дарэчы, калі з’едземся? Я гатовая хоць у гэту хвіліну стаць тваёй.
- Як? Я ні з кім не збіраюся жаніцца! - нарэшце пад гарачы стук сэрца да Алеся вярнулася мова.
Пасля гэтых слоў госця ўспыхнула запалкай:
- Дык навошта тады было дурыць галаву, перапісвацца амаль год, кампліментамі засыпаць?.. Галоўнае – прыязджайце, малады і вольны мужчына сярэдніх гадоў, без дрэнных звычак, жыллём забяспечаны чакае надзейную спадарожніцу жыцця да 30 год. І адрас: вуліца Бэзавая, дом 50, корпус 2, кватэра 7.
- Прабачце, вы напэўна, памыліліся: гэта дом 50, кватэра 7, але корпус 3, - зманіў ён ад страху за немінуючую гібель сваёй самастойнасці.
У адно імгненне госця спахмурнела, але з той жа горда ўзнятай галавою падалася да дзвярэй…
- Ну, вось адну праінспектаваў, - сказаў услых і шчыра ўсміхнуўся. - І як мне ўдалося выкруціцца?
Хцівая гаспадынька. Патрэбна выдаліць з камп’ютара ўсю перапіску з ёю. Вось так – спам, у карзіну яе! Засталіся яшчэ тры. А тое глядзі, брат, так і мнагажэнцам станеш, і матчыну кватэру прафукаеш, - пакпіў з сябе.
Толькі адышоў ад камп’ютара, як зноў раздаўся званок. Каб разбіць сумненні ўшчэнт, халасцяк Алесь Змагелаў адчыніў дзверы і ўбачыў на парозе маладую, модна апранутую русявую дзяўчыну.
- Кватэра сем?
- Так!
- Я Маша, па перапісцы. Галантнасць і прыстойнасць тваю, Алесь, я вельмі цаню і буду для цябе ідэальнай жонкаю…
У галаве Алеся свідравала ўжо толькі адна разумная думка: “Радуйся незалежнасці, рамантык! Пацешыўся ды й годзе!..”
У дзверы зноў пазванілі. Аўдыт нявестаў працягваўся…
Аркадзь ЖУРАЎЛЁЎ.
Карыкатура Аляксандры ЦЫБОЎСКАЙ.