У Міжнародны дзень повара не будзем доўга разважаць на кулінарную тэматыку, лепш зазірнём за ”кулісы” – туды, дзе на працягу 25 гадоў повар Ларыса Кулеш стварае прысмакі, якімі заваёўвае сэрцы шматлікіх наведвальнікаў сталовай камбіната хлебапрадуктаў.

Той, хто хоць раз тут паспрабаваў беляшы, шніцаль ці адбіўныя, іх смак не забудзе ніколі. Так, менавіта пералічаныя стравы, а таксама шматлікія іншыя мясныя і рыбныя гатуе на КХП Ларыса Анатольеўна.

Мая суразмоўца прыпамінае, што яшчэ з дзяцінства яе цягнула на кухню. У мамы  навучылася рабіць пельмені і цэпеліны. У старэйшых класах, на вучэбна-вытворчым камбінаце, атрымала “корачкі” повара. Праўда, даволі працяглы час працавала памочнікам выхавальніка ў дзіцячым садку. А ў кастрычніку 1996 года ўладкавалася на працу ў сталовую КХП, якая толькі набірала абароты (адкрылася ў сакавіку 1994). Год была кухоннай рабочай, а пасля стала поварам.

Кажуць, што ежа рэагуе на любую эмоцыю чалавека. Дакладней, яна наталяецца энергетыкай таго чалавека, які яе гатуе. Мая суразмоўца згаджаецца з гэтай думкай і дадае: “Перад тым, як ісці на кухню, неабходна прывесці ў парадак свае думкі.  Толькі з настроем працаваць, стравы з любоўю гатаваць! Тады ўсё атрымаецца”.

Ларыса Анатольеўна – аптымістка, яна не толькі стравамі сілкуе кліентаў, але і ўсмешкай. “Я вельмі люблю людзей, мне падабаецца стаяць на раздачы страў, мець зносіны з нашымі наведвальнікамі.  Я ўдзячная лёсу, што тут працую. Адчуваю сябе на сваім месцы. Самае прыемнае ў рабоце – калі бачыш задаволеных кліентаў, усмешкі на іх тварах, чуеш падзяку. Тады хочацца яшчэ лепш гатаваць!” - усміхаецца Ларыса Кулеш.

Дома яе рабочы поварскі дзень прадаўжаецца.  “Муж любіць мае катлеты і адбіўныя, а дзеці і ўнукі, калі прыязджаюць, просяць бліны і піцу. Так што традыцыя “да цешчы на бліны” ў нас існуе. Раней, калі мая мама жыла, муж ездзіў да яе на бліны, а мама да зяця – на лянівыя галубцы. Муж, дарэчы, таксама добра гатуе. На святы мы заўсёды разам накрываем на стол”.

Сталовая на камбінаце хлебапрадуктаў адкрылася па ініцыятыве тагачаснага дырэктара Міхаіла Чуковіча. Кіраўнік выдатна разумеў: работнік будзе добра працаваць, калі будзе накормлены. Мінімум: першай, другой стравай і кампотам. У абед медыкі раяць абавязкова ўжываць гарачую ежу, не жыць усухамятку.

Узначаліла сталовую Зоя Пісарэнка, чалавек адказны, патрабавальны да сябе і людзей. “На першых парах гатавалі да 50 абедаў. Меню было небагатым. На кухні шчыравалі два повары і кухонны работнік, у буфеце – буфетчыца, - расказвае Зоя Іванаўна. - Цяпер у нас пяць повараў, два кухонныя работнікі і два буфетчыкі. У дзень мы гатуем да 150 абедаў і прыкладна столькі ж (на вываз) у гарачую пару жніва, крыху менш – у пасяўную. Гарачым харчаваннем забяспечваем работнікаў сельгасарганізацый. А ў нашай сталовай харчуюцца не толькі работнік КХП, але і ўсе жадаючыя. У меню кожны дзень – 2 супы, 4 салаты і па 4-5 страў з мяса. Стараемся не стаяць на месцы, асвойваем новыя стравы, многія самі ж і распрацоўваем”.

Мачанка з блінамі, дранікі з мясам, паджарка, шніцаль палескі, каўбаскі дамашнія, піцца “Экспромт”, пячэнне хатняе – Зоя Іванаўна называе стравы, якія карыстаюцца найбольшым попытам у наведвальнікаў, а я адчуваю, як глытаю слінкі. Відаць, на галодны страўнік  гэты матэрыял чытаць не рэкамендуецца...

Галіна АНТОНАВА.

Фота аўтара.